Otworzyć ........ okno ;-)

     Z racji tego, że przez długi czas potrzebowałam pomocy w każdej niemal dziedzinie. Wyrobiłam się w zakresie cierpliwości. Mogę śmiało powiedzieć, że doszłam do perfekcji. Przyzwyczajona, że dużo rzeczy robię sama i w dodatku najlepiej, nagle musiałam czekać aż zrobią to za mnie  Ponieważ nie miałam siły byłam zdana na łaskę i niełaskę ludzi. Strasznie mi było przykro. Wręcz żałośnie. Z rozpędu życzyłam sobie tego czy tamtego. Na ogół spełniano moje prośby ale nie od razu albo w ograniczonym zakresie. Kiedyś, pamiętam, poprosiłam syna, żeby mnie zabrał na spacer. Oczywiście zgodził się, ale kazał konkretnie określić gdzie bo chce się umówić i nie może ze mną łazić godzinami, a to tu, a to tam. Ciągle coś chciałam zobaczyć, zwiedzić, odwiedzić stare miejsca. Warszawę odmienioną zastałam to byłam wszystkiego ciekawa. Poirytowało mnie to strasznie. Ale dotarło w końcu, że całe szczęście, że w ogóle ktoś ze mną jest, zabiera na spacer, robi obiad, herbatę, pyta jak się czuję. To naprawdę wielkie szczęście, bo mogłabym leżeć w samotności bo każdy zajęty.
   Pierwszy raz pomyślałam, że to dobrze, że mój syn, nie ma pracy. Do tej pory wypychaliśmy go z domu, mówiliśmy, że leń i obibok, na łasce rodziców siedzi. A tu, tymczasem, okazało się,  że dzięki Bogu, że On był i się mną zajmował.
   Dzięki temu zaczęłam na to co się dzieje dookoła, patrzeć zupełnie inaczej. Z kiepskiej sytuacji zawsze jakieś pozytywy można znaleźć

     Właśnie kot nam umarł